مثل همون روزی که وایسادم زیر دوش، نفس عمیق کشیدم و کل آب سردو یهو باز کردم. همونطور که داشتم سعی میکردم ضربان قلبمو که بخاطر شدت سرما بالا رفته بود رو پایین بیارم، با خودم تکرار میکردم رها کن، رها کن....
من یه دفتر توسی از خیلی وقت پیش دارم که یجورایی مثل saved messages تلگرام یا پوشه screenshots میمونه:)
با این تفاوت که خودم قلم برداشتم و روش نوشتم...از همه چی...از روزای خاطره انگیز، از احساساتم، دغدغه هام، عصبانیتام، از روزایی نوشتم که سر چیزای شاید حتی خجالت آوری ذوق زده بودم...از رویاهای دست نیافتنی ای که شبا قبل خواب بهشون فکر میکردم...و کلی نامه برای خودم؛ برای من آینده، من گذشته و و و ...
و حقیقتا تک تک صفحاتش برام باارزشن...خیلی باارزش...هرچیزی که ثبت کردم باارزشه...
امروز بعد مدت ها با هلیا حرف میزنم و کلی میخندیم و خوش میگذرونیم. بعد تموم شدن حرفامون طبق عادت جدیدم میرم این روزو تو دفتر توسیم یادداشت کنم که چشمم به یه سری نوشته ها میفته...
برای اولین بار یه صفحه شو پاره میکنم...
ورق میزنم...
یه صفحه دیگه هم پاره میشه...
و صفحات دیگه....
جمعا میشه ده صفحه...
چون رو دوشم سنگینی میکرد، ذهنمو درگیر میکرد، منو یاد کیدویی که آرزو داشتم بشم _و نتونستم_ مینداخت، انگار منو به گذشته وصل میکرد...و حتی گذشته های دورترو یادم مینداخت؛ محله های کثیف، آزار جسمی، تنهایی و ...
چیزایی که باعث میشدن دلم نخواد دوباره لای اون دفترو باز کنم.
بخاطر همین پاره اشون میکنم...خصوصا اونایی رو که فکر میکردم تاابد نگهشون میدارم.
و آتیششون میزنم...اونقد فندک میزنم که داغ میکنه. وایمیستم و سوختن اون نوشته هارو تا تیکه آخر نگاه میکنم. حتی نوشته هارو برا آخرین بارم نمیخونم. "بهتره آخرین بار همونی باشه که یادم نمیاد...نه این روز به یاد موندنی!"
و تموم میشن.
الان حس بهتری دارم...درسته که فقط چندتا تیکه کاغذ آتیش زدم ولی حس میکنم حالا میتونم بهتر ادامه بدم.
چون میخوام یه شروع دیگه داشته باشم...درست مثل همون روز...
